Grzyby o fantazyjnych kształtach obejmują owoce podobne do jaj. Mogą być zarówno jadalne, jak i trujące. Grzyby jajowate występują w wielu różnych lasach, ale najczęściej preferują luźne gleby, często tworzą mikoryzę z różnymi gatunkami drzew iglastych i liściastych. Na tej stronie przedstawiono charakterystykę najpopularniejszych grzybów jajowatych.
Grzyby obornikowe w kształcie jajka
Szary chrząszcz gnojowy (Coprinus atramentarius).
Rodzina: chrząszcze obornikowe (Coprinaceae).
Sezon: koniec czerwca - koniec października.
Wzrost: w dużych grupach.
Opis:
Czapka młodego grzyba jest jajowata, a następnie szeroko dzwona.
Miąższ jest jasny, szybko ciemnieje, w smaku słodkawy.Powierzchnia kapelusza szara lub szaro-brązowa, w środku ciemniejsza, z małymi, ciemnymi łuskami.Biały pierścień szybko znika, brzeg kapelusza pęka.
Łodyga biała, lekko brązowawa u podstawy, gładka, wklęsła, często mocno zakrzywiona Płytki luźne, szerokie, częste; młode grzyby mają białe grzyby, stają się czarne w starszym wieku, a następnie ulegają autolizie (zlewają się w czarny płyn) razem z nakrętką.
Warunkowo jadalny grzyb. Jest jadalny tylko w młodym wieku po wstępnym gotowaniu. Picie z napojami alkoholowymi powoduje zatrucie.
Ekologia i dystrybucja:
Rośnie na glebach bogatych w próchnicę, na polach, w ogrodach warzywnych, wysypiskach, w pobliżu hałd obornika i kompostu, w lesie na polanach, w pobliżu pni i pni drzew liściastych.
Biały chrząszcz gnojowy (Coprinus comatus).
Rodzina: chrząszcze obornikowe (Coprinaceae).
Sezon: połowa sierpnia - połowa października.
Wzrost: w dużych grupach.
Opis:
Miąższ jest biały, miękki, z brązowym guzkiem na wierzchu kapelusza.
Łodyga jest biała, z jedwabistym połyskiem, wydrążona, u starych grzybów talerze i czapka ulegają autolizie.
Kapelusz młodego grzyba jest podłużny, jajowaty, następnie wąsko dzwonkowaty, białawy lub brązowawy, pokryty włóknistymi łuskami.
Grzyb jest jadalny tylko w młodym wieku (do ciemnienia talerzy). Musi zostać przetworzony w dniu odbioru; zaleca się wstępne gotowanie. Nie należy mieszać z innymi grzybami.
Ekologia i dystrybucja:
Rośnie na luźnych glebach bogatych w nawozy organiczne, na pastwiskach, ogrodach warzywnych, sadach i parkach.
Migotliwy łajno (Coprinus micaceus).
Rodzina: chrząszcze obornikowe (Coprinaceae).
Sezon: koniec maja - koniec października.
Wzrost: w grupach lub agregatach.
Opis:
Skórka żółtobrązowa, u młodych grzybów pokryta bardzo małymi ziarnistymi łuskami utworzonymi z cienkiej łuski, płytki cienkie, częste, szerokie, przylegające; kolor jest początkowo białawy, potem stają się czarne i rozmazują się.
Miąższ w młodym wieku jest biały, kwaskowaty w smaku.
Noga jest biaława, pusta, delikatna; jego powierzchnia jest gładka lub lekko jedwabista, brzegi kapelusza bywają rozdarte.
Kapturek ma kształt dzwonu lub jajowaty z rowkowaną powierzchnią.
Warunkowo jadalny grzyb. Zwykle nie zbiera się ze względu na mały rozmiar i szybką autolizę kapeluszy. Używane świeże.
Ekologia i dystrybucja:
Rośnie zarówno w lasach, na drewnie drzew liściastych, jak iw miejskich parkach, na podwórkach, na pniakach czy na korzeniach starych i zniszczonych drzew.
Na tych zdjęciach pokazano jajopodobne grzyby gnojowe:
Grzyb Veselka lub jajko przeklęte (czarownicy)
Wspólna Veselka (Phallus impudicus) lub jajo diabła (czarownicy).
Rodzina: Veselkovye (Phallaceae).
Sezon: maj - październik.
Wzrost: pojedynczo iw grupach
Opis grzyba Veselka (diabelskie jajo):
Pozostałości skorupki jaja. Dojrzała czapka ma kształt dzwonu, z otworem na górze, pokryta ciemną oliwkową szlamem o zapachu opadania. Tempo wzrostu po dojrzewaniu jaja sięga 5 mm na minutę. Po zjadaniu warstwy zarodników przez owady czapeczka staje się watą z dobrze widocznymi komórkami.
Łodyga jest gąbczasta, wydrążona, o cienkich ściankach.
Młode owoce są półpodziemne, owalno-kuliste lub jajowate, o średnicy 3-5 cm, białawe.
Do jedzenia używa się młodych owocników, obranych ze skorupek i usmażonych.
Ekologia i rozmieszczenie grzyba Veselka (jajko czarownicy):
Rośnie najczęściej w lasach liściastych, preferuje gleby bogate w próchnicę. Zarodniki rozprzestrzeniają się przez owady zwabione zapachem grzyba.
Inne grzyby wyglądające jak jajka
Psi mutinus (Mutinus caninus).
Rodzina: Veselkovye (Phallaceae).
Sezon: koniec czerwca - wrzesień.
Wzrost: pojedynczo iw grupach.
Opis:
Miąższ jest porowaty, bardzo delikatny. Po osiągnięciu dojrzałości mały bulwiasty koniec „nogi” pokrywa się śluzem zarodnikowobrązowo-oliwkowym o zapachu opadania. Kiedy owady gryzą śluz, wierzch owocnika zmienia kolor na pomarańczowy, a następnie cały owoc zaczyna się szybko rozkładać.
„Noga” jest wydrążona, gąbczasta, żółtawa .Młody owocnik jest jajowaty, o średnicy 2-3 cm, lekki, z wyrostkiem korzeniowym.
Skórka jaja pozostaje pochwą u podstawy „nogi”.
Ten podobny do jajka grzyb jest uważany za niejadalny. Według niektórych doniesień młode owocniki w skorupce jajka można spożywać.
Ekologia i dystrybucja:
Rośnie w lasach iglastych, zwykle w pobliżu zgniłego martwego drewna i pni, czasami na trocinach i butwiejącym drewnie.
Łuszcząca się cystoderma (Cystoderma carcharias).
Rodzina: Champignon (Agaricaceae).
Sezon: połowa sierpnia - listopad.
Wzrost: pojedynczo iw małych grupach.
Opis:
Czapka u młodych grzybów jest stożkowa lub jajowata. Czapka dojrzałych grzybów jest płasko wypukła lub rozłożysta. Płytki są częste, cienkie, przylegające, z płytkami pośrednimi, białawe. Skórka jest sucha, różowawa. Pierścień lejkowaty, różowoszary.
Noga jest lekko pogrubiona w kierunku podstawy, ziarnista łuskowata, tego samego koloru co kapelusz.
Miąższ jest delikatny, jasnoróżowy lub biały, o zapachu drzewnym lub ziemistym.
Grzyb jest uważany za warunkowo jadalny, ale jego smak jest niski. Praktycznie nie jest używany do jedzenia.
Ekologia i dystrybucja:
Rośnie w lasach iglastych i mieszanych (z sosną), na glebach kredowych, w mchu, na ściółce. W lasach liściastych występuje niezwykle rzadko.
Grzyb Cezar (Amanita caesarea).
Rodzina: Amanitaceae.
Sezon: czerwiec - październik.
Wzrost: pojedynczy.
Opis:
Czapka młodych grzybów jest jajowata lub półkulista. Czapka dojrzałych grzybów jest wypukła lub płaska, z rowkowaną krawędzią. W fazie „jajecznej” grzyba Cezara można pomylić z bladym muchomorem, od którego różni się przekrojem: żółtą skórką kapelusza i bardzo grubym kocem ogólnym.
Skórka jest złocistopomarańczowa lub jaskrawoczerwona, sucha, zwykle bez resztek zasnówki. Volva jest biała na zewnątrz, wewnętrzna powierzchnia może być żółtawa. Volva jest luźna, woreczkowa, do 6 cm szerokości, do 4-5 mm grubości.
Miąższ czapki jest mięsisty, pod skórką jasnożółty, blaszki złocistożółte, luźne, częste, szerokie pośrodku, brzegi lekko frędzlowane, miąższ nogi biały, bez charakterystycznego zapachu i smaku.
Od czasów starożytnych uważany jest za jeden z najlepszych przysmaków. Dojrzały grzyb można gotować, piec na ruszcie lub smażyć, nadaje się również do suszenia i marynowania. Młode grzyby pokryte nieprzerwaną volva są używane na surowo do sałatek.
Ekologia i dystrybucja:
Tworzy mikoryzę z bukiem, dębem, kasztanem i innymi twardymi gatunkami drzew. Rośnie na glebie w lasach liściastych, sporadycznie iglastych, preferuje gleby piaszczyste, miejsca ciepłe i suche. Występuje w strefie podzwrotnikowej śródziemnomorskiej. W krajach byłego ZSRR występuje w zachodnich regionach Gruzji, Azerbejdżanu, Północnego Kaukazu, Krymu i Zakarpacia. Do owocnikowania wymagana jest stabilna ciepła pogoda (co najmniej 20 ° C) przez 15-20 dni.
Podobne gatunki.
Grzyb Cezar różni się od czerwonego muchomora (resztki koca z czapki są czasami zmywane) żółtym kolorem pierścienia i płytek (w muchomorach są białe).
Amanita phalloides.
Rodzina: Amanitaceae.
Sezon: początek sierpnia - połowa października.
Wzrost: pojedynczo iw grupach.
Opis:
Kapelusz jest oliwkowy, zielonkawy lub szarawy, od półkulistego do płaskiego, z gładką krawędzią i włóknistą powierzchnią Płytki są białe, miękkie, wolne.
Łodyga jest koloru kapelusza lub białawego, często pokrytego wzorem mory. Volva jest dobrze zdefiniowana, wolna, klapowana, biała, o szerokości 3-5 cm, często do połowy zanurzona w ziemi. Pierścień jest na początku szeroki, z frędzlami, na zewnątrz prążkowany, często znika z wiekiem. Na skórze kapelusza resztki zasnówki są zwykle nieobecne, owocnik w młodym wieku jest jajowaty, całkowicie pokryty filmem.
Miąższ jest biały, mięsisty, nie zmienia koloru po uszkodzeniu, ma słaby smak i zapach, gęstnieje u nasady nogi.
Jeden z najniebezpieczniejszych grzybów trujących. Zawiera bicykliczne toksyczne polipeptydy, które nie ulegają degradacji podczas obróbki cieplnej i powodują zwyrodnienie tłuszczowe i martwicę wątroby. Śmiertelna dawka dla osoby dorosłej to 30 g grzyba (jedna nakrętka); dla dziecka - ćwierć czapki. Trujące są nie tylko owocniki, ale także zarodniki, dlatego nie należy zbierać innych grzybów i jagód w pobliżu bladego muchomora. Szczególnym zagrożeniem związanym z grzybem jest to, że oznaki zatrucia nie pojawiają się przez długi czas. W okresie od 6 do 48 godzin po spożyciu pojawiają się nieuchronne wymioty, kolka jelitowa, bóle mięśni, nieugaszone pragnienie, biegunka choleryczna (często z krwią). Możliwa jest żółtaczka i powiększenie wątroby. Puls jest słaby, ciśnienie krwi jest niskie, obserwuje się utratę przytomności.Po pojawieniu się objawów nie ma skutecznych metod leczenia. Trzeciego dnia rozpoczyna się „okres fałszywego dobrego samopoczucia”, który zwykle trwa od dwóch do czterech dni. W rzeczywistości w tym czasie trwa niszczenie wątroby i nerek. Śmierć następuje zwykle w ciągu 10 dni od zatrucia.
Ekologia i dystrybucja:
Tworzy mikoryzę z różnymi gatunkami liściastymi (dąb, buk, leszczyna), preferuje gleby żyzne, lasy liściaste lekkie i mieszane.
Pieczarka leśna (Agaricus silvaticus).
Rodzina: Champignon (Agaricaceae).
Sezon: koniec czerwca - połowa października.
Wzrost: w grupach.
Opis:
Płytki są najpierw białe, potem ciemnobrązowe, zwężające się ku końcom, miąższ jest biały, po pęknięciu czerwienieje.
Kapelusz jest jajowaty, dzwonkowaty, dojrzały płasko, brązowo-brązowy z ciemnymi łuskami.
Łodyga jest cylindryczna, często lekko spuchnięta w kierunku podstawy, cienki biały pierścień grzyba, podobny do jajka, często zanika w okresie dojrzałości.
Pyszny grzyb jadalny. Używane świeże i marynowane.
Ekologia i dystrybucja:
Rośnie w lasach iglastych (świerkowych) i mieszanych (ze świerkiem), często w pobliżu lub na hałdach mrówek. Pojawia się obficie po deszczach.
Czerwony cynobrowy (Calostoma cinnabarina).
Rodzina: Sclerodermataceae.
Sezon: późne lato - jesień.
Wzrost: pojedynczo iw grupach.
Opis:
Fałszywa nasadka jest porowata, otoczona galaretowatą błoną.
Zewnętrzna skorupa owocnika pęka i złuszcza się. W miarę dojrzewania łodyga wydłuża się, unosząc owoc n ponad podłoże.
Ciało owocu jest okrągłe, jajowate lub bulwiaste, u młodych grzybów od czerwonego do czerwono-pomarańczowego, zamknięte w trójwarstwowej skorupie.
Niejadalny.
Ekologia i dystrybucja:
Rośnie na glebie, w lasach liściastych i mieszanych, na skrajach lasów, wzdłuż poboczy dróg i ścieżek. Preferuje gleby piaszczyste i gliniaste. Powszechne w Ameryce Północnej; w Rosji rzadko występuje na południu Terytorium Primorskiego.
Pseudo-płaszcz przeciwdeszczowy Warty (Scleroderma verrucosum).
Rodzina: Sclerodermataceae.
Sezon: sierpień - październik.
Wzrost: pojedynczo iw grupach.
Opis:
Ciało owocnika jest bulwiaste lub odroślowe, często spłaszczone od góry, a skórka cienka, korkowa, biaława, potem ochrowo-żółta z brązowawymi łuskami lub brodawkami.
Dojrzały miazga staje się zwiotczała, szaro-czarna, nabierając pudrowej struktury, przypominający korzenie przerost szerokich płaskich pasm grzybni.
Fałszywa nasada jest często wydłużona.
Słabo trujący grzyb. W dużych ilościach powoduje zatrucia, którym towarzyszą zawroty głowy, skurcze żołądka, wymioty.
Ekologia i rozmieszczenie: Rośnie na suchych glebach piaszczystych w lasach, ogrodach i parkach, na polanach, często przy drogach, krawędziach rowów, wzdłuż ścieżek.
Głowa krzyżowa (Calvatia utriformis).
Rodzina: Champignon (Agaricaceae).
Sezon: koniec maja - połowa września.
Wzrost: pojedynczo iw małych grupach.
Opis:
Ciało owocu jest szeroko jajowate, woreczkowate, spłaszczone od góry, z podstawą w postaci fałszywej łodygi, zewnętrzna skorupa jest gruba, wełnista, początkowo biała, później żółknie i brązowieje.
Miąższ jest początkowo biały, następnie zmienia kolor na zielonkawy i ciemnobrązowy.
Dojrzały grzyb pęka, pęka u góry i rozpada się.
Młode grzyby o białym miąższu są jadalne. Jest spożywany gotowany i suszony. Ma działanie hemostatyczne.
Ekologia i dystrybucja:
Rośnie w lasach liściastych i mieszanych, na skrajach lasów i polanach, na łąkach, pastwiskach, pastwiskach, na gruntach ornych.