Kategoria: warunkowo jadalne.
Kapelusz (średnica 3-9 cm): czerwono-brązowy, lekko wypukły, z czasem staje się płaski lub nawet wklęsły. W dotyku gładka, ale może być lekko pomarszczona.
Noga (wysokość 4-9 cm): cylindryczna, rozszerzająca się od dołu do góry.
Talerze: białe, u starszych grzybów mogą być brązowe lub różowawe. Bardzo delikatne, z tego powodu grzybiarze nie lubią zbierać różyczki.
Miąższ: różowawy, z mleczno-wodnistym sokiem i specyficznym zapachem pluskiew lub spalonej gumy. Smakuje bardzo gorzko.
Podwójne: wilczomlecz (Lactarius volemus) i gorzki (Lactarius rufus). Wilczomlecz można odróżnić po dużym rozmiarze kapelusza i bardzo obfitym mlecznym soku, a gorzki po kolorze wydzielanego soku: jest ciemnobrązowy lub bordowy.
Grzyb różyczkowy rośnie od połowy lipca do końca października w umiarkowanych krajach europejskich. Może rosnąć pod pierwszym śniegiem, który spadnie.
Gdzie znaleźć: Grzyb różyczkowy (patrz zdjęcie) występuje w lasach liściastych obok dębów i buków.
Jedzenie: stosunek grzybiarzy do różyczki jest kontrowersyjny. Nazywa się go warunkowo grzybami jadalnymi i po dokładnym namoczeniu i ugotowaniu zaleca się solenie lub marynowanie.
Zastosowanie w medycynie tradycyjnej: nie dotyczy.
Inne nazwy: słodki grzyb mleczny, osioł, słodki mleczarz.