W październiku w regionie moskiewskim grzyby można zbierać w prawie takiej samej ilości, jak w okresie od sierpnia do września. Już pierwsze jesienne przymrozki nie przeszkadzają miłośnikom „cichych łowów” przynieść z lasu całych koszy późnojesiennych miodokrzyków, gadulców i bielików. Doświadczeni zbieracze grzybów zbierają również w październiku tak rzadkie grzyby jak higrofory, panelellusy i obrączkowane kapelusze.
Październikowe krajobrazy są imponujące dzięki niezwykłemu połączeniu kolorów zielonego, żółtego, pomarańczowego i złotego. W październiku rodzaj uprawy grzybów jest silnie uzależniony od pogody. Przy łagodnej i ciepłej pogodzie borowiki mogą rosnąć. W październiku są szczególnie jasne. W przypadku mrozów październikowe grzyby mogą się odbarwić, odbarwić lub wyblaknąć ich jaskrawe kolory. Dotyczy to zwłaszcza rzędów.
Otrzymałeś więc odpowiedź na pytanie, czy w październiku w lesie są grzyby. Jakie gatunki można zbierać w tym okresie i jak wyglądają?
Jadalne grzyby rosnące w październiku
Pachnący hygrophorus (Hygrophorus agathosmus).
Siedlisko: miejsca wilgotne i omszałe w lasach iglastych, rosnące w grupach.
Sezon: czerwiec - październik.
Kapelusz ma średnicę 3-7 cm, najpierw dzwonkowaty, następnie wypukły i płaski. Na środku kapelusza w większości przypadków znajduje się płaski guzek, ale są okazy z wklęsłym środkiem. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest jasnoszary lub popielaty kolor suchego kapelusza z nieco ciemniejszym odcieniem pośrodku, a także jasne płytki spływające po łodydze.
Łodyga jest długa, wysokości 4-8 cm, grubości 3-12 mm, cienka, gładka, białawo-szara lub kremowa, o mącznej powierzchni.
Miąższ: białawy, miękki, o aromatycznym migdałowym aromacie i słodkawym smaku.
Płytki są rzadkie, przylegające, białawe, opadające w dół łodygi.
Zmienność. Kolor kapelusza waha się od jasnoszarego do popielatego, czasem z beżowym odcieniem, z ciemniejszym odcieniem pośrodku.
Podobne gatunki. Grzyb ten, który rośnie w październiku, ma kształt podobny do żółtawo-białego higroforu (Hygrophorus eburneus), który wyróżnia się żółtawym kapeluszem.
Metody gotowania: smażone, gotowane, konserwowane.
Jadalne, 4 kategoria.
Hygrocybe coccinea (Hygrocybe coccinea).
Małe kolorowe grzyby hygrocybe przypominają cyrkowe czapki. Możesz je podziwiać, ale ich zbieranie nie jest zalecane.
Siedlisko: trawa i mchy w lasach mieszanych i iglastych, rosnące w grupach lub pojedynczo.
Sezon: sierpień - październik.
Kapelusz ma średnicę 1-4 cm, początkowo półkulisty, później dzwonkowaty i wypukły. Charakterystyczną cechą gatunku jest ziarnista, jasnoczerwona lub szkarłatna czapka z żółto-pomarańczowymi strefami.
Noga ma 2-8 cm wysokości i 3-9 mm grubości. Górna część nogi jest czerwonawa, dolna żółtawa lub żółto-pomarańczowa.
Płytki o średniej częstotliwości, najpierw kremowe, później żółto-pomarańczowe lub jasnoczerwone.
Miąższ jest włóknisty, początkowo kremowy, później jasnożółty, kruchy, bezwonny.
Zmienność. Kolor kapelusza waha się od jaskrawoczerwonego do karmazynowego z żółtymi plamkami.
Podobne gatunki. Piękny hygrocybe jest podobny kolorem do cynobrowo-czerwonego hygrocybe (Hygrocybe miniata), który różni się nie ziarnistością, ale gładko-włóknistym kapeluszem.
Warunkowo jadalne.
Bent Talker (Clitocybe geotropa).
Bent talkers to jedni z niewielu jadalnych mówców. Autorzy próbowali z nich potraw. Są soczyste i smaczne. Jednak nie zalecamy zbierania tych grzybów ze względu na dużą liczbę podobnych niejadalnych gatunków halucynogennych. Rosną na skraju lasu z grubym dnem.
Siedlisko: lasy mieszane i iglaste, na skraju lasu, w mchu, w zaroślach, rośnie w grupach lub pojedynczo.
Sezon: lipiec - październik.
Kapelusz ma średnicę 8-10 cm, czasem do 12 cm, najpierw wypukły z małym płaskim guzkiem, później zagłębiony w kształcie lejka, u młodych osobników z małym guzkiem pośrodku. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest stożkowato-lejkowaty kształt kapelusza z ażurową górną częścią, która czasami prześwituje w słońcu i cienkimi falistymi, zawiniętymi brzegami; kolor kapelusza jest brązowawy, w środku jest jasnobrązowy, a na brzegach może być ciemnobrązowy.
Łodyga o wysokości 5-10 cm, czasem do 15 cm, grubości 8-20 mm, tego samego koloru z czapką lub jaśniejszą, cylindryczną, lekko poszerzoną u podstawy, włóknistą, białą owłosioną poniżej, brązowawą u nasady. Długość trzpienia jest większa niż średnica kapelusza.
Miąższ jest gęsty, gęsty, biały, później brązowy, ma ostry zapach.
Płytki są częste, opadające wzdłuż nasady, miękkie, początkowo białe, później kremowe lub żółtawe.
Zmienność: kolor kapelusza jest brązowawy, z wiekiem może blaknąć do płowego, czasem z czerwonawymi plamkami.
Podobne gatunki jadalne. Zagięty talker pod względem kształtu, wielkości i koloru jest podobny do gadka lejkowatego (Clitocybe gibba) , ale różni się obecnością innego, owocowego zapachu, a brązowawa czapka ma różowawy odcień.
Podobne trujące gatunki. W kolorze wygięty talker wygląda jak odwrócony trujący gadatnik (odwrócony Clitocybe) , który również ma zwisające krawędzie, ale nie ma lejkowatego zagłębienia w czapce.
Metody gotowania: grzyby są smaczne i pachnące w smaku, smażone, gotowane, marynowane, wstępnie gotowane przez około 20 minut, ale są podobne gatunki trujące.
Jadalne, kategoria 3 (młoda) i 4.
Bulwiasta biała pajęczyna lub bulwiasta (Leucocortinarius bulbiger).
Białe webcapy różnią się od wszystkich innych pajęczyn swoim niezwykle pięknym wyglądem. Wyglądają jak bajkowe Mikołaje na jednej nodze. Białe plamy na różowawym kapeluszu zdobią ich wygląd. Niewielkie skupiska tych grzybów można spotkać na obrzeżach lasów świerkowych i mieszanych.
Siedlisko: sosnowe i mieszane z lasami brzozowymi, na dnie lasu, rośnie w grupach lub pojedynczo. Gatunek rzadki, wymieniony w regionalnych Czerwonych Księgach, status - 3R.
Sezon: sierpień - październik.
Kapelusz ma średnicę 3-10 cm, początkowo półkulisty, później wypukły prostaty. Charakterystyczną cechą gatunku jest nietypowy kolor kapelusza: żółtawy lub różowożółtawy z białymi lub kremowymi plamami, przypominającymi rozmazywanie farby, a także lekka noga z białawymi nierównymi resztkami narzuty.
Noga ma 3-12 cm wysokości, 6-15 mm grubości, gęsta, równa, bulwiasta, biaława lub brązowawa, z kłaczkowatymi włóknami na powierzchni.
Miąższ jest biały, pod skórką kapelusza czerwonawy, bez szczególnego smaku, o zapachu grzybów.
Płytki są szerokie, rzadkie, początkowo przylegające i białe, później ząbkowane i kremowe.
Zmienność. Kolor kapelusza waha się od różowawożółtego do różowawego beżu.
Podobne gatunki. Białopłetwa bulwiasta jest tak charakterystyczna i indywidualna w kolorze kapelusza, że nie ma podobnych gatunków i można ją łatwo zidentyfikować.
Metody gotowania: gotowanie, smażenie, solenie, po ugotowaniu.
Jadalne, 4 kategoria.
Czapka z obrączką (Rozites caperatus).
Czapki z pierścieniami, te piękności z delikatnym złotożółtawym odcieniem i dużym pierścieniem na nogawce są zbierane tylko przez nielicznych. To nie przypadek, ponieważ przypominają muchomory i muchomory. Doświadczony zbieracz grzybów wystarczy spojrzeć na tył kapelusza, zobaczyć talerze w tym samym kolorze co nakrętka, aby odróżnić je od gatunków trujących. Pierścieniowe kapelusze - smaczne, lekko słodkawe grzyby. Można je znaleźć w pobliżu choinek w lesie mieszanym, w jasnych miejscach, na wilgotnych glebach.
Siedlisko: lasy liściaste i mieszane, rosną w małych grupach.
Sezon: wrzesień - październik.
Kapelusz ma średnicę 5-12 cm, początkowo jest półkulisty, później wypukło prostaty. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest bruzdowana lub pomarszczona żółto-brązowa czapka w kształcie parasola z guzkiem w kształcie guzika pośrodku, a także cienki jasny pierścień na nodze. Kolor czapki na środku jest ciemniejszy, a brzegi jaśniejsze. Młode grzyby mają cienki, cienki koc pod kapeluszem.
Noga ma 5-15 cm wysokości, 8-20 mm grubości, gładka, równa w zależności od koloru kapelusza lub żółtawa. W górnej części nogawki szeroki kremowy lub białawy, przezroczysty pierścień.
Miąższ jest lekki, mięsisty, gęsty, włóknisty.
Płytki są przylegające, rzadkie, żółtawe.
Zmienność. Kolor kapelusza waha się od słomkowożółtego przez jasnobrązowy do różowobrązowego.
Podobne gatunki. Czapka jest otoczona kolorem i kształtem, podobnie jak żółta pajęczyna lub triumfalna (Cortinarius triumphans), którą wyróżnia brak guzka na czapce i obecność nie jednego pierścienia, ale kilka śladów pozostałości narzuty.
Metody gotowania. Robi się z nich pyszne grzyby, zupy, smażone, konserwowane.
Jadalne, 3 i 4 kategoria.
Panellus późny (Panellus serotinus).
Wśród grzybów październikowych wyróżnia się późne panelellusy. Nie boją się małych mrozów i rosną do zimy. Najczęściej można je zobaczyć na pniach i zwalonych na wpół zgniłych pniach z mchem.
Sezon: wrzesień - grudzień.
Kapelusz ma całkowity rozmiar 1-10 cm, czasami do 15 cm Charakterystyczną cechą tego gatunku jest aksamitna, oleista ostryga lub kształt ucha owocnika w deszczową pogodę z boczną łodygą, początkowo zielonkawo brązową, później oliwkowożółtą.
Łodyga jest ekscentryczna, krótka, 0,5-2 cm, ochrowo-żółta z ciemnymi łuskami.
Miąższ wewnątrz kapelusza jest początkowo biało-kremowy, a bliżej talerzy i powierzchni - szaro-kremowy, żelatynizowany, o słabym delikatnym zapachu grzybów.
Płytki są bardzo częste i cienkie, schodzą do łodygi, początkowo białe i jasnosłomkowe, później jasnobrązowe i brązowe.
Zmienność. Kolor kapelusza zmienia się znacznie, najpierw zielonkawo-brązowy, później oliwkowo-żółty, szaro-zielony, a na końcu fioletowy.
Podobne gatunki. Późny jadalny panellus ma podobny kształt do niejadalnego ściągającego panellus (Panellus stypticus) , który ma silnie cierpki smak i żółto-brązową czapkę.
Jadalne: pyszne, miękkie, delikatne, tłuste grzyby, można je smażyć, gotować zupy, konserwować.
Jadalne, kategoria 3 (wczesna) i 4 kategoria.
Inne grzyby jadalne rosnące w październiku
Również w lasach regionu moskiewskiego w październiku zbierane są następujące grzyby:
- Jesienne grzyby
- Wydziwianie
- Żółte jeże
- Płaszcze przeciwdeszczowe
- Pajęczyny
- Grzyby czarne i osiki mleczne
- Grzyby o żółtej skórce
- Nieżrące i neutralne dojarze
- Koła zamachowe
- Kurki zwyczajne
- Jedzenie i żółta Russula
- Borowik żółto-brązowy i pospolity.
Niejadalne grzyby październikowe
Psathyrella velutina.
Małe grzyby psatirella rosną w dużych grupach i często są niewidoczne w jesiennym lesie pokrytym opadłymi liśćmi. Wszystkie są niejadalne. Rosną u stóp konopi i drzew.
Siedlisko: martwe drewno i pnie drzew liściastych, rosnące w grupach.
Sezon: sierpień - październik.
Kapelusz ma średnicę 4-10 cm, początkowo jest półkulisty, później wypukło prostaty. Charakterystyczną cechą gatunku jest ochra, żółto-brązowa, różowo-ochra, łuskowata czapeczka z guzkiem, ciemniejsza - brązowa pośrodku i włókniste pokwitanie wzdłuż krawędzi.
Łodyga jest gładka, biała, włóknisto-łuskowata, wydrążona, z pierścieniem lub śladem pierścienia.
Miąższ jest wyblakły, brązowy, cienki, kruchy, o korzennym zapachu.
Płytki są częste, w młodości brązowawe, później prawie czarne z brązowym odcieniem i lekkimi kroplami cieczy, zakrzywione, z karbami przylegającymi.
Zmienność. Kolor kapelusza może wahać się od czerwonawego do kożuszka.
Podobne gatunki. Psatirella ma aksamitny kształt, podobny do Psathyrella piluliformis , który ma ciemnoszarobrązową czapkę i nie ma frędzlowej zasłony wokół krawędzi.
Niejadalny.
Psatirella pygmy (Psathyrella pygmaea).
Siedlisko: lasy liściaste i mieszane, na zgniłym drewnie liściastym, rośnie w dużych grupach.
Sezon: czerwiec - październik.
Kapelusz ma średnicę 5-20 mm, najpierw w kształcie dzwonu, potem wypukły. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest jasnobeżowa lub jasnobrązowa czapka z tępym guzkiem i żebrowaną, jaśniejszą i białawą krawędzią. Powierzchnia czapki jest gładka, matowa.
Noga ma wysokość 1-3 cm i grubość 1-3 mm, cylindryczną, często zakrzywioną spłaszczoną, wewnątrz wydrążoną, z pudrowym nalotem, białokremową lub kremową, owłosioną u nasady.
Miąższ jest kruchy, białawy, bez charakterystycznego zapachu i smaku.
Płytki są częste, przylegające, początkowo białawe, później kremowe lub beżowe, jaśniejsze do brzegu kapelusza, później brązowawo-brązowe.
Zmienność. Kolor kapelusza może się znacznie różnić, od bladego beżu do jasnobrązowego i jasnosłomkowego do czerwonawo-brązowego i ochrowo-brązowego.
Podobne gatunki. Krasnoludek Psatirella jest wielkością zbliżoną do małej kulistej psatirelli (Psathyrella piluliformis) , która wyróżnia się wypukłym i okrągłym kształtem kapelusza oraz białą, gładką nogą, wydrążoną wewnątrz.
Niejadalny.
Mykena pochylona (Mycena inclinata).
Grzyby rosnące na pniakach w październiku mogą zajmować duże obszary aż do pierwszych przymrozków, po których stają się przezroczyste i odbarwione.
Siedlisko: pnie i gnijące pnie w lasach mieszanych i liściastych, rosnące w dużych grupach.
Sezon: lipiec - listopad.
Kapelusz ma 1–2,5 cm średnicy, kruchy, początkowo dzwonkowaty z ostrą koroną, później jajowaty lub dzwonkowaty z okrągłą koroną. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest jasny orzechowy lub kremowy kolor kapelusza z małym brązowawym guzkiem. Powierzchnia czapki pokryta jest drobnymi promieniowymi rowkami, a krawędzie są nierówne, a często nawet postrzępione.
Łodyga jest długa i cienka, wysokość 3-8 cm, grubość 1-2 mm, cylindryczna, gładka w górnej części, a poniżej mączysty nalot. Ubarwienie łodygi jednolite: najpierw kremowe, później jasnobrązowe i brązowe.
Miąższ jest cienki, biały, ma silny zapach stęchlizny, a smak jest zjełczały i cierpki.
Talerze są rzadkie i niezbyt szerokie, białawe lub kremowe. Wraz z wiekiem płytki na końcach nasadki nabierają brązowawego odcienia.
Zmienność: Kolor kapelusza waha się od jasnoorzechowego i kremowego do żółtawego. Na początku noga jest lekka. Talerze są początkowo białawe lub kremowe, później stają się różowo-liliowe lub żółtawe.
Podobne gatunki. Mykeny nachylone kształtem i kolorem są podobne do Mycena leptocephala , które wyróżnia zapach chlorowanej wody w miazdze.
Są niejadalne, ponieważ zapach stęchlizny nie mięknie nawet po dłuższym gotowaniu.
Grzybica jesionowa (Mycena cinerella).
Siedlisko: pnie i gnijące pnie w lasach mieszanych i liściastych, rosnące w dużych grupach.
Sezon: lipiec - listopad.
Kapelusz ma 1-3 cm średnicy, kruchy, początkowo dzwonkowaty z ostrą koroną, później jajowaty lub dzwonkowaty z okrągłą koroną. U młodych okazów brzeg kapelusza jest ząbkowany, u dojrzałych grzybów wygładzony. Charakterystyczną cechą tego gatunku jest biaława czapka w kształcie dzwonu z czubkiem o ciemniejszym odcieniu. Powierzchnia nasadki ma promieniowe rowki na dnie płytek.
Noga długa i cienka, wysokość 3-8 cm, grubość 1-3 mm, cylindryczna, gładka w górnej części, pokryta mącznym nalotem poniżej. U młodych osobników noga jest lekka, jednorodna, biaława; u osobników dojrzałych dolna część nogi jest brązowawa. Noga jest pusta w środku.
Miąższ jest cienki, białawy, bez szczególnego zapachu.
Talerze są rzadkie i niezbyt szerokie, białawe lub kremowe. Wraz z wiekiem płytki na końcach nasadki nabierają brązowawego odcienia.
Zmienność: kolor kapelusza waha się od białawego do popielatego, kremowego, kremowo-żółtawego.
Podobne gatunki. Mycena ashy w kształcie i kolorze jest podobna do Mycena mlky (Mycena galopus), która wyróżnia się ciemniejszą brązowawą nogą.
Niejadalne, ponieważ są bez smaku.
Collybia brązowawa (Collybia tenacella).
Siedlisko: lasy iglaste, na dnie lasu obok szyszek rosną w grupach.
Sezon: sierpień - październik.
Kapelusz ma średnicę 1-3 cm, najpierw wypukły, później płaski. Charakterystyczną cechą gatunku jest prawie płaska, cienka i krucha brązowawa czapka z niewielkim zagłębieniem pośrodku i wokół niej z niewielkim grzbietem o ciemniejszym odcieniu. Może nie być depresji, ale tylko mały guzek.
Noga cienka i długa, o wysokości 2-8 cm i grubości 2-5 mm, równa, cylindryczna, w kolorze czapki lub nieco jaśniejsza. Podstawa nasady kończy się długim wyrostkiem korzeniowym o aksamitnej powierzchni.
Miąższ jest cienki, bezwonny, gorzki w smaku.
Płytki na początku białawe i kremowe, częste i cienkie, przylegające do łodygi, później żółtawe.
Zmienność: Kolor kapelusza waha się od jasnobrązowego i orzechowego do ciemnobrązowego.
Podobne gatunki. Kollibia brąz można pomylić z jadalnym nonnewoodem łąkowym (Marasmius oreades), które jest podobne pod względem koloru i wielkości, ale ma czapeczkę w kształcie dzwonu z centralnym wybrzuszeniem i pachnie jak siano.
Niejadalne ze względu na gorzki smak, który nie jest całkowicie wyeliminowany nawet przy długotrwałym gotowaniu.
Ogórek Macrocystidia (Macrocystidia cucumis).
Małe makrocystydy grzybowe przypominają kształtem małą kolibię lub okrągły grzyb. Te kolorowe grzyby często można spotkać we wrześniu na pniach drzew.
Siedlisko: przy ogrodach warzywnych, pastwiskach, w ogrodach i parkach, na obornikach, rośnie w grupach.
Sezon: lipiec - październik.
Kapelusz ma rozmiar od 3 do 5 cm, najpierw półkulisty, następnie wypukły lub dzwonkowaty, a następnie płaski. Charakterystyczną cechą gatunku jest brązowawo-czerwony lub brązowo-brązowy aksamitny kapelusz z guzkiem i jasnożółtymi krawędziami.
Noga ma 3-7 cm wysokości, 2-4 mm grubości, aksamitna, jasnobrązowa powyżej, ciemnobrązowa lub czarno-brązowa poniżej.
Miąższ jest zwarty, białawo-kremowy, o lekkim zapachu.
Płytki o średniej częstotliwości, przyczepione z karbem, początkowo lekko kremowe, później kremowe i brązowawe.
Niejadalny.
But Collybia (Collybia peronatus).
Colibia rośnie głównie na korzeniach drzew i na dnie lasu. Kolonie październikowe znajdują się wśród opadłych liści i są słabo widoczne.
Siedlisko: lasy mieszane i iglaste, na dnie lasu, w mchu, na butwiejącym drewnie, pniakach i korzeniach, rośnie w grupach.
Sezon: czerwiec - październik.
Kapelusz ma średnicę 3-6 cm, początkowo jest półkulisty lub wypukły z zakrzywioną krawędzią, następnie wypukły wyciągnięty z małym płaskim guzkiem, matowy przy suchej pogodzie. Pierwszą charakterystyczną cechą tego gatunku jest kremowo-różowy kolor kapelusza, z ciemniejszą różowoczerwoną strefą pośrodku i brązowawą krawędzią z drobnymi frędzlami lub zębami.
Noga ma 3-7 cm wysokości, 3-6 mm grubości, jest cylindryczna, poszerzona przy podstawie, wewnątrz wydrążona, w tym samym kolorze z czapką lub jaśniejsza, z powłoką filcową. Drugą charakterystyczną cechą gatunku jest specjalna budowa nogi. Zawiera dwie części - górną wydrążoną w kolorze jasnobrązowym i dolną - szerszą i ciemnobrązową, która jest jak but na nogę. Części te mogą być oddzielone cienkim, jasnym paskiem lub nie.
Miąższ jest cienki, gęsty, żółtawy, bez specjalnego zapachu, ale o palącym smaku.
Płytki o średniej częstotliwości, słabo przylegające lub luźne, wąskie, częste, potem czerwonawe, różowo-brązowe, żółtobrązowe z liliowym odcieniem.
Zmienność: kolor kapelusza jest zmienny w zależności od dojrzałości grzyba, miesiąca i wilgotności sezonu - szaro-brązowy, różowo-brązowy, różowawo-czerwony z ciemniejszym, zwykle brązowym środkiem. Krawędzie mogą być nieco jaśniejsze i mieć małe frędzle, ale mogą mieć różowawo-brązowawy kolor, a także grzywkę podobną do zębów.
Podobne gatunki. Widok jest bardzo charakterystyczny i łatwo odróżnialny od innych.
Niejadalne ze względu na ostry i ostry smak.