Niejadalne muchomory: zdjęcia, opis gatunków, jak wyglądają trujące grzyby, gdzie i kiedy rosną

Wiele osób uważa, że ​​wybierając się na „ciche polowanie” nie trzeba się martwić o trujące muchomory w koszu: zgodnie z opisem grzyby te trudno pomylić z innymi, są bolesne niezwykłe! Jest to jednak prawdą tylko częściowo. Czerwone muchomory naprawdę wyraźnie wyróżniają się na tle wszystkich innych grzybów. Ale szaro-różowe i pantera nie są tak jaskrawe, więc można je łatwo pomylić z jadalnymi grzybami.

Główną cechą wszystkich rodzajów muchomora jest ostra różnica w wyglądzie podczas procesu wzrostu. Młode grzyby są krępe i piękne, z daleka przypominają borowiki. Ale Boże, nie daj ci ich zmylić!

Muchomory są niejadalne i trujące. Wraz ze wzrostem znacznie zmieniają kształt w duże otwarte parasole z grubymi kapeluszami. To prawda, czasami piszą, że szaro-różowe muchomory są warunkowo jadalne po dwóch lub trzech gotowaniu, ale nadal nie jest to zalecane, ponieważ można je pomylić z innymi trującymi gatunkami. Czerwcowe muchomory rosną w pobliżu ścieżek i na małych leśnych polanach.

W tym materiale dowiesz się, jak wyglądają muchomory różnych gatunków i gdzie rosną.

Amanita szaro-różowy

Siedliska szaro-różowych muchomorów (Amanita rubescens): lasy iglaste i liściaste, często wzdłuż leśnych ścieżek, rosną w grupach lub pojedynczo.

Sezon: czerwiec-listopad.

Kapelusz ma średnicę 5-15 cm, czasem do 18 cm, początkowo kulisty, później wypukły i wypukły wyciągnięty. Charakterystyczną cechą gatunku jest różowobrązowa czapka z wieloma szarymi lub różowawymi plamkami z dużych łusek, a także szaro-różowa noga z pierścieniem ze zwisającymi krawędziami i zgrubieniem u podstawy, otoczona resztkami volvy.

Jak widać na zdjęciu, w tego typu muchomorach brzegi czapki nie posiadają resztek narzuty:

Noga tego gatunku muchomora jest długa, wysokości 5-15 cm, grubości 1-3,5 cm, biała, pusta, później szara lub różowawa. Podstawa nogi ma ziemniaczane zgrubienie do 4 cm średnicy, na którym znajdują się wypukłości lub pasy z resztek Volvo. W górnej części znajduje się duży pierścień świetlny z rowkami na wewnętrznej powierzchni trzpienia.

Miąższ: biały, z czasem zmienia kolor na różowy lub czerwony.

Talerze są luźne, częste, miękkie, początkowo białe lub kremowe.

Zmienność. Kolor kapelusza może wahać się od szaro-różowego do różowo-brązowego i czerwonawego.

Podobne gatunki. Szaro-różowy muchomor podobny jest do muchomora pantery (Amanita pantherina), który wyróżnia się jasnobrązowym kolorem.

Warunkowo jadalne po gotowaniu co najmniej 2 razy z podmianą wody, po czym można je smażyć. Mają ostry smak.

Amanita muscaria

Tam, gdzie rośnie Amanita pantherina: lasy iglaste i liściaste, rosną w grupach lub pojedynczo.

Sezon: czerwiec-październik.

Kapelusz ma średnicę 5-10 cm, czasem do 15 cm, początkowo kulisty, później wypukły lub płaski. Charakterystyczną cechą gatunku jest oliwkowobrązowy lub oliwkowy kolor kapelusza z białymi plamami dużych łusek, a także pierścień i wielowarstwowy volva na łodydze. Powierzchnia czapki jest gładka i błyszcząca. Łuski można łatwo odłączyć, pozostawiając czapkę gładką.

Noga długa, wysokości 5-12 cm, grubości 8-20 mm, szaro-żółtawa, z mącznym nalotem. Łodyga jest przerzedzona u góry i bulwiasta poszerzona w pobliżu podstawy białą wielowarstwową volva. Na nodze znajduje się pierścień, który z czasem znika. Powierzchnia nogawki jest lekko wełniana.

Miąższ: biały, nie zmienia koloru, wodnisty, prawie bezwonny i słodkawy w smaku.

Płyty są bezpłatne, częste, wysokie.

Zmienność. Kolor kapelusza waha się od jasnobrązowego do szaro-oliwkowego i jasnobrązowego.

Podobne gatunki. Zgodnie z opisem ten typ muchomora jest podobny do szaro-różowego muchomora (Amanita rubescens), który wyróżnia się różowawo-szarym kapelusikiem i szerokim pierścieniem na nodze.

Trujący.

Amanita muscaria

Muchomor czerwony (Amanita muscaria) był znany wszystkim mieszkańcom od dzieciństwa. We wrześniu pojawia się ogromna liczba tych piękności. Na początku wyglądają jak czerwonawa kula z białymi kropkami na łodydze. Później przybierają postać parasola. Rosną wszędzie: w pobliżu osad, wiosek, w rowach letniskowych, na skraju lasów. Grzyby te są halucynogenne, niejadalne, ale mają właściwości lecznicze, ale ich samodzielne używanie jest nielegalne.

Siedlisko: lasy liściaste, iglaste i liściaste, na glebie piaszczystej, rosną w grupach lub pojedynczo.

Kiedy rosną czerwone muchomory: czerwiec-październik.

Kapelusz ma średnicę 5-15 cm, czasem nawet 18 cm, początkowo kulisty, później wypukły lub płaski. Charakterystyczną cechą gatunku jest jasnoczerwona czapka z charakterystycznymi białymi plamkami łusek. Krawędzie są często postrzępione.

Noga długa, wysokość 4-20 cm, grubość IQ-25 mm, żółtawa, z mącznym nalotem. U podstawy noga ma znaczne zgrubienie do 3 cm, bez volvy, ale z łuskami na powierzchni. Młode osobniki mogą mieć na nodze pierścień, który z czasem zanika.

Miąższ: biały, potem bladożółty, miękki o nieprzyjemnym zapachu.

Płytki są luźne, częste, miękkie, początkowo białe, później żółtawe. Długie talerze naprzemiennie z krótkimi.

Zmienność. Kolor kapelusza niejadalnego muchomora może wahać się od jaskrawoczerwonego do pomarańczowego.

Podobne gatunki. Trujący czerwony muchomor można pomylić z jadalnym grzybem cesarskim (Amanita caesarea), który ma jasnoczerwoną lub złocistopomarańczową czapkę bez białych pryszczów i żółtą nogę.

Trujący, powoduje poważne zatrucie.

Sprawdź, jak wyglądają czerwone muchomory na tych zdjęciach: